Geschreven door reizende reporter Ingrid Veldkamp

Het is op een donderdagmorgen in juni 2020. 

Barbara Janssen, Jeannette Schwarzmans en ik ontmoeten elkaar in De Stulp in Drunen. 

Aanvankelijk neem ik nog aan dat zij tegelijk met dat gesprek voorbereidingen zullen treffen voor hun werkzaamheden. Groente snijden misschien, of pasta koken. Ik zag het al voor me. En ik vraag me zelfs af of ik dan ergens mee zou kunnen helpen.

Maar wanneer we eenmaal rond de tafel zitten, voorzien van heerlijke koffie, blijkt dat Barbare en Jeannette speciaal voor dit interview tijd vrij gemaakt hebben. Dat geeft veel rust en ruimte.

Barbara en Jeannette zijn vrijwilligsters in een project dat speciaal met de huidige situatie te maken heeft. Het betreft de in het voorjaar ontstane Corona-tijd.

Samen met o.a. Joke van Delft zijn zij al langer aan het werk bij ‘Met Elkaar’, wekelijks op de dinsdagen in De Stulp. Dat is een ontmoetingsplek waar mensen bijeen komen. Meestal betreft het minder mobiele en/of alleenstaande medemensen. 

Je vindt daar gezelschap en je kunt er samen een spelletje doen. Er zijn kleine vaak creatieve werkzaamheden, je hebt de kans een ander te spreken en voor wie wil is er ook een maaltijd die op die dinsdagen zelf bereid wordt.

En nu is er al heel wat weken sprake van de Corona-tijd. Heel snel zijn al dit soort van ontmoetingsplekken afgelast. Vrijwel meteen hebben de vrijwilligers onder elkaar besproken om waar nodig te gaan zorgen voor regelmatig telefonisch contact met de mensen van ‘Met Elkaar.  Samen met Joke hebben zij de groep in drieën gedeeld en zorgen zo dat er regelmatig contact is met elk van de deelnemers. Voorop gezet dat deze daar prijs op stelt. Ieder van hen heeft een vaste groep mensen die ze wekelijks bellen.

Daarnaast zijn Barbara en Jeannette ook gaan zorgen voor een maaltijd, elke week zowel op de maandag als de donderdag.  

Daar komt heel wat bij kijken, dat kun je je wel voorstellen.

Zij bereiden alles voor, bedenken een klein menu en doen de inkopen. En op de desbetreffend dag bereiden ze in de keuken van de Stulp het eten. 

Later op de dag worden de maaltijden door weer een andere groep vrijwilligers rond gebracht. 

Terwijl Barbara en Jeannette vertellen valt op hoe zij beiden op elkaar zijn ingespeeld. Inmiddels doen ze dit Maïzena-project al drie maanden. Overigens stopt straks, aan het begin van de schoolvakantie voor de zomer. En dat is ook wel even goed, geven Barbara en Jeannette beiden aan. 

Tegelijkertijd weet niemand hoe het er dan verder uit zal gaan zien. Niet met het Covid-19 virus en bestrijding daarvan. Niet met de mogelijkheden van De Stulp, om met 1,5 meter-afstand weer mensen te kunnen ontvangen. Het is alleen duidelijk dat we eigenlijk nog steeds heel weinig weten. 

Barbara is zelf wat eerder met de vut gegaan en nu aangekomen op de pensioen-gerechtigde leeftijd en inmiddels al weer drie jaar betrokken bij ‘Met Elkaar’. Vanaf het eerste uur draait ze mee en vertelt hoe deze groep is uitgegroeid van aanvankelijk maar een paar geïnteresseerden naar een grote groep. Ondertussen was er qua ruimte in gewone tijden geen plaats meer voor nog meer mensen.

(Gelukkig was er in januari ook een groep gestart in de Open Hof, alleen ook daar is zijn alle groepsbijeenkomsten gesloten.)

Barbara zag destijds een aankondiging met verzoek om een vrijwilliger die iets dergelijks wilde opstarten. Ze was al even met haar werk gestopt en zocht ook echt iets om mee bezig te zijn op een betekenisvolle wijze. Met name het zorgen om en specifiek voor ouderen, heeft haar altijd al getrokken. Ze weet eigenlijk niet van wie ze dat meegekregen heeft. 

Ook buiten de reguliere tijden om, kan ze in gedachten nog steeds zorg hebben voor bijvoorbeeld de mensen met wie zijn nu telefonische contact heeft.

Jeannette is ruim een jaar aan de slag bij ‘Met Elkaar’. Zij zocht ook iets van vrijwilligerswerk. Vroeger werkte zij in het eigen bedrijf en het gezin, maar op haar 49e was er ruimte voor haar eigen weg en is zij een opleiding voor dansjuf gaan volgen. 

Zij geeft sinds die tijd groepslessen in  ‘Werelddansen’, zowel in Drunen als in Tilburg. Dat was vanuit haar familie ook haar grote passie. ‘Dansen zit ons eigenlijk in het bloed’. Ze deed al eerder vrijwilligerswerk o.a. bij het Hospice en in Vuchtelingenwerk en is nu alweer even betrokken bij ‘Met Elkaar’.

Zowel Jeannette als Barbara geven aan dat het natuurlijk goed doet om waar nodig er voor een ander te kunnen zijn. Maar deze bezigheden bieden ook voor henzelf een goede structuur. ‘Het houd je op een zinvolle manier bezig en geeft een mooie invulling aan je week.

Meestal worden er toch veel meer dan 30 maaltijden voorbereid. Donderdags soms een enkele minder dan maandag.

Er zijn inmiddels ook wat anderen mensen, die normaal niet deelnemen aan de dinsdag-groep. Waar nodig krijgen ook zij een maaltijd.

Er worden verschillende menu’s bereid. Bijvoorbeeld soep en een maaltijdsalade; of een maaltijdsoep met wat sla of juist een dessert. Het maakt dat mensen toch minder moeten organiseren en niet elke dag zelf voor eten hoeven te zorgen. Ook komt er zo regelmatig iemand aan de deur die hen, weliswaar op gepaste afstand, toch even ziet en spreekt.

Barbara en Jeannette zijn enerzijds blij dat zij de maaltijden niet hoeven bezorgen. Al missen ze nu wel die informatie van hoe het zichtbaar met mensen gaat. Daardoor maak je soms des te meer zorgen over hoe het met hen gaat.

Al doende ga je echt je best doen om binnen een klein budget toch een zo plezierige mogelijke maaltijd voor te zetten. Soms kun je van een leverancier nog wel iets ‘gesponsord’ krijgen. Maar dat wordt juist in deze tijd ook eider makkelijk. 

Dit project in Corona-tijd draagt de naam Maïzena. Van te voren heeft dat me wel beziggehouden. Waarom nou juist deze naam? Tot het me te binnen schoot dat Maïzena een bindmiddel is. En opeens leek dat een prachtige vanzelfsprekende naam. Deze werkzaamheden zien als voedzaam bindmiddel, voor een groep die door omstandigheden wel heel erg uit elkaar gevallen is. Het wonderlijke is dat maïzena zelf zo’n onzichtbaar middel is wanneer de maaltijd klaar is en tegelijkertijd zo’n belangrijke werking heeft.  Niet voor niks willen zij dan ook liever geen foto van henzelf hierbij.

Zo in gesprek besef ik dat wat Barbara en Jeannette hier in De Stulp doen heel bijzonder is. Zonder veel ophef werken zij samen en verzorgen midden in een moeilijke en eenzame tijd voor een mogelijk binding in deze groep. Ze doen dat zo dat mensen blijven weten dat ze er niet alleen mee zijn. Dat ze niet vergeten worden en dat blijkt ook uit het telefonisch contact dat Barbara, Jeannette en Joke met hen onderhouden. 

Met al deze informatie van Barbara en Jeannette is mijn respect gegroeid. Ik besef heel goed hoe belangrijk hun inzet en werk is, terwijl het meestal bijna ongemerkt gebeurt.

Zij eindigen beiden: het is gewoon heel leuk en geeft veel voldoening!