Dat vroeg ik me af toen ik op 1 mei de kerk in mijn geboortedorp binnenliep om als vanouds een kaarsje op te steken voor iemand die het hard nodig had.

Mijn geboortedorp is een Maria bedevaartsoord dus ik ben opgegroeid met: een kaarsje opsteken bij Maria voor iemand die het nodig heeft.

Altijd is de kerk prachtig versierd met bloemen maar nu in de meimaand nog meer en mooier.

Ik had me al eens afgevraagd wie dat zou doen en op die zaterdag kwam ik er achter.

Er waren een aantal mensen in de kerk aan het werk en op mijn vraag kreeg ik het antwoord:

“Dat doet al jaren Mien Jonkers en die vind je op het altaar”.

En inderdaad, Mien was bezig met de bloemen.

Blauwe en witte bloemen vanwege de meimaand.

Na mijn vraag of ze een keer tijd had voor een gesprekje over haar vrijwilligerswerk hebben we een afspraak gemaakt.

En zo zat ik een paar dagen later met haar aan tafel in het Mariahuis achter een kopje thee.

Mien, 73 jaar, is geen Elshoutse van geboorte maar is er na haar huwelijk komen wonen.

Sinds een jaar of tien is ze een van de vrijwilligers van de Maria werkgroep.

Zoals de naam al aangeeft verzorgt deze groep alle zaken die met Maria bedevaart te maken hebben.

Behalve de bloemen in de kerk.

Een jaar of zeven terug kreeg Mien het verzoek om dit over te nemen van degene die het tot die tijd gedaan had want deze dame was door haar rug gegaan.

“Jij blijft dat maar mooi doen want dat doe je goed” kreeg zij te horen toen deze weer beter was.

En dat deed ze dus.

Ze vond en vind nog steeds het werk leuk.

Eens in de veertien dagen worden er nieuwe stukken gemaakt door Mien.

Tenzij het eerder nodig mocht zijn

In een normale tijd zijn dat stukken op het altaar en bij Maria maar in de Paas- Kerst- en de Meimaand wordt er uitbundiger versierd

En gewoon zo, niks bloemschikcursussen of diploma’s.

Zij heeft de vrije hand en besteld zelf haar bloemen een week van tevoren bij een van de lokale bloemisten. Dan heeft ze al in haar hoofd wat ze wil gaan maken.

Er wordt natuurlijk wel gekeken naar de tijd van het jaar.

Met Pasen geel/wit, met Kerst rood/wit en in de meimaand blauw met wit.

De rest van het jaar werkt zij het liefst met de zachte tinten zoals roze, paars, lila, wit en groen.

“Donkere tinten zal ik niet snel gebruiken want die zijn op afstand niet goed zichtbaar”, zegt ze, “want ook achter in de kerk moet je kunnen genieten van de bloemen”.

In het begin werden de bloemen ook nog gewisseld als er een begrafenis was maar nu blijven de stukken gewoon staan.

De pastoor zei: bij een begrafenis liggen dikwijls ook allerlei kleuren bloemstukken dus voor mij hoef je het niet aan te passen, aldus Mien.

Bij het Maria altaar staat deze maand een groot “plateau” van hortensia’s.

En ook twee bossen bloemen in een vaas.

Op mijn vraag waarom die twee bossen kreeg ik als antwoord:

We hebben altijd een emmertje water staan voor mensen die een bloemetje voor Maria brengen.

Ieder jaar komt er in het begin van de meimaand een echtpaar bloemen brengen.

De moeder van die mevrouw deed dat al.

Zij is gestorven en haar dochter heeft het overgenomen.

En die tweede bos? Geen idee, heeft ook iemand achter gelaten.

Voordat je nu denkt dat het niet zo veel werk is moet ik je toch vertellen dat je je daarin vergist .

Bijna dagelijks vind je Mien in de kerk om de bloemen te controleren, water te geven en evt bloemen te vervangen.

In tijden van Kerst, Pasen en de Mariamaand wordt er meer versierd met bloemen en dan is er iemand die haar helpt. Deze vervangt haar ook bij ziekte.

De meeste bloemstukken maakt zij dus zelf.

Niet thuis maar in de kerk of in het Mariahuis.

En natuurlijk kijkt zij, als ze een andere kerk bezoekt, altijd even naar de bloemen.

Hoe ziet het er uit en doen ze het daar misschien anders.

Zij vertelde dat ze een tijdje geleden ook gevraagd was om de bloemversiering in een van de andere kerken in de parochie te gaan doen.

Daar heb ik toch nee tegen moeten zeggen, aldus Mien, anders ben ik de hele week in de kerk bezig en ik wil toch ook tijd hebben voor de kleinkinderen en om met mooi weer te gaan fietsen.

Op mijn vraag of de bloemen niet te lijden hebben van de wierook die soms met gulle hand rond gezwaaid wordt, vertelde ze, dat ze daar haar twijfels over had.

Toevallig waren er net in deze week witte bloemen verkleurd en in het weekend was er veel bewierookt.

Dat moest nog uitgezocht worden door de bloemist.

Heel toevallig: haar schoonmoeder heeft ook altijd de bloemen in de kerk verzorgt.

Misschien een traditie en komt de volgende generatie ook nog in beeld?